Գոյականի առումները
Խոսքի մեջ գոյականը կարող է ցույց տալ առարկա ընդհանրապես կամ այնպիսի առարկա, որը խոսողին կամ լսողին անծանոթ է:
Օրինակ
Նա երգ է լսում:
Այդ դեպքերում գոյականը գործածվում է անորոշ առումով:
Իսկ այն դեպքում, երբ առարկան ծանոթ է խոսողին կամ լսողին կամ արդեն հայտնի է խոսքից, գործածվում է որոշյալ առումով՝ ստանալով որոշիչ հոդ:
Հայերենում որոշիչ հոդերն են ը- ն և ն -ն:
Օրինակ
Երգը Երևանի մասին է:
Ն հոդ ստանում են ձայնավորով վերջացող բառերը, ինչպես՝ կղզի-կղզին:
Ը հոդ ստանում են բաղաձայնով վերջացող բառերը, ինչպես՝ միրգ-միրգը:
Որոշ դեպքերում բաղաձայնով վերջացող բառերը նույնպես կարող են ն հոդ ստանալ: Դա լինում է այն դեպքերում, երբ այդ բառերին հաջորդում է ձայնավորով սկսվող բառ՝
Այսպես՝ սխալ է՝գարունն եկավ, առյուծն որսի դուրս եկավ:Այդպիսի բառերից առաջ բառը կարող է դրվել ն հոդով,
Օրինակ
Միրգն ամանի մեջ է:
Ուշադրություն
Ե, և, ո տառերը բառասկզբում մեկից ավելի հնչյունի գրային նշան են՝ յէ, յէվ, վօ: Դա նշանակում է, որ բառասկզբում ե, և, ո ունեցող բառերը սկսվում են բաղաձայնով: Ուստի այդպիսի բառերից առաջ դրված որոշյալ առման գոյականը ստանում է միայն ը հոդը:
Ուշադրություն
Սպ, սկ, ստ, շտ տառակապակցություններից առաջ հաճախ լինում է ը հնչյունը:
Օրինակ
Ներկայացումն սկսվեց:
Հայերենում գոյականը կարող է հանդես գալ և՛ որոշյալ, և՛ անորոշ առումներով, եթե դրված է ուղղական, տրական կամ հայցական հոլովով: Մյուս հոլովաձևերը առում չունեն: Առում չունեն նաև այլաձև հոգնակիները, ինչպես, օրինակ՝ տիկնայքբառը տիկնայքը ձևը չունի, հետևաբար առում չունի: